Σαν πειρατής, μια νύχτα δίχως φως,
τον ίσκιο σου θα αναζητήσω,
αυτόν που σβήνει κάθε δείλι μαζί με των καραβιών τις γραμμές.
Θα στον κλέψω καταδικάζοντας σε αιώνια αγάπη.
Άχου και να `μουν πειρατής
σε μαύρη καραβέλα
τ’ ωκεανού το φόβητρο
στο πήγαινε, στο έλα
Των πλούσιων και των ευγενών
να κούρσευα τα πλοία
του θησαυρούς να μοίραζα
στη πιτσιρικαρία
Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά
Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά
Αιχμάλωτες μου να κρατώ
τις πιο όμορφες κυράδες
στου πόθου τους τη θύελλα
να βρω τις συμπληγάδες
Κι αν είναι κάπου, κάποτε
κάποιο κακό να γένει
θρύλο ας αφήσω πίσω μου
σαν του Κοκκινογένη
Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά
Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά
Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοοτραγουδά
Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά
Στίχοι - Μουσική: Στάθης Παχίδης
Εκτέλεση: Άγαμοι Θύται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.