Βορεινό Λιμάνι.

Προχωρώ, περπατώ στην τσιμεντένια προβλήτα.
Μια ησυχία ανησυχητική και ένα σκοτάδι ανακουφιστικό με τυλίγουν.
Ο κόσμος χαμένος.
Εξαφανισμένος από τη ζωή.
Τα πόδια τρέμουν και το δέρμα ανατριχιάζει από την αλμύρα του νερού.
Η μυρωδιά γνώριμη, αλλά από άλλη εποχή.
Αδιέξοδος.
Τα βράχια εμπόδιο για την συνέχεια.
Το λιμάνι βορεινό, χωρίς πρόσβαση.
Μόνο η μοναξιά με λυτρώνει σε αυτή την τρέλα.

Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή

τα παράθυρα κλείσαν

κι οι φίλοι σκορπίσαν 

σαν φύλλα στη γη

Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό

βαριά ανασαίνω

μπορώ και σωπαίνω 

μα μένω εδώ

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό

κι ο ήλιος θα δύσει

καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό

που εδώ θα μ’ αφήσει

Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά

σαν βάρκες που παίζουν

στα χείλη σου απάνω

τα θαλασσιά

Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό

τη λησμονιά σου

ανέβα και στάσου

σαν τον αφρό

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό

κι ο ήλιος θα δύσει

καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό

που εδώ θα μ’ αφήσει

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Βασίλης Καζούλης

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας