Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Το χρώμα της μέρας.

Δυο αντίθετα έμπλεξα.
Ο πόνος και η γλύκα της αγάπης.
Ένα ποίημα του Τάσου και ένα τραγούδι της Τάνιας και του Μιχάλη.
Η απόλυτη αγάπη και η απόλυτη απόρριψη.

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη,
με 'όλη μου την δύναμη.
Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον Ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ'ακούσει η άνοιξη
και να'ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά
για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ'ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ'όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί
κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μην πεθάνει.
Να τ'ακούσει ο χρόνος και να μην σ'αγγίξει,
Αγάπη μου, ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης



Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου
που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.
Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,
η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν
κι όλοι έπειτα ξεχνούν,
πώς είναι να πονάς και να αναζητάς
να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε
να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.
πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη
να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.
Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει
στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα
Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

4 σχόλια:

  1. Παντα οι αντιθεσεις
    με εκαναν δικη τους.
    Και ναι....
    ποτε δεν θα "μαθουμε"
    να συνυπαρχουμε
    γιατι απλα...
    ΔΕΝ-ΜΑΣ-ΕΝ-ΔΙΑ-ΦΕ-ΡΕΙ.
    Δυστυχως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρίμα πάντως. Χάνεις όλα αυτά που σου δίνει η συνύπαρξη. Ανεκτίμητα.
      Καλημέρα.

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.