Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Φωτιά στο λιμάνι.


Περπατούσαμε μαζί, μα χώρια.
Σε κρατούσα απ΄ το χέρι και ήσουν ήδη μακριά.
Χιλιόμετρα μας χώριζαν, χώρες, πόλεις.
Δεν είχε ζέστη, μα ιδρώναμε και οι δυο.
Προσπαθούσαμε να χωρέσουμε μια ζωή σε λίγα λεπτά.
Λίγα λεπτά που κράτησαν σαν μια ζωή.
Και μείναμε εκεί.
Σ΄εκείνη την άκρη της θάλασσας.
Σε εκείνο τον δρόμο, σε εκείνο το περιθώριο.
Και εκεί ήμαστε ακόμα. Ευτυχώς.
Η μέρα τελείωνε. Ο ήλιος μας θύμιζε ότι όλα τελείωναν.
Δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο ένα αντίο.
Να το πούμε άλλη μια φορά.
Τίποτα δεν ήθελα. Τίποτα δεν θέλω.
Δεν θα μας δοθεί τίποτα.
Το μόνο που θέλω ξανά είναι, να δούμε μαζί... την φωτιά στο λιμάνι.


Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα, 
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει, 
τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Στίχοι - Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.
Το βίντεο είναι δικό μου

4 σχόλια:

  1. Έχω ακούσει πάρα πολλά τραγούδια, αλλά ομολογώ πως τώρα μ΄ έπιασες αδιάβαστο!Αυτό δεν το ΄ξερα!Πολύ ωραίο και ποιοτικό!Η μουσική τελικά καλά λένε πως είναι σαν τη ζωή!Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα τη μάθεις ποτέ!Όλο και κάτι θα σου ξεφεύγει ή δε θα ΄χεις ακούσει!
    Τα λόγια σου στην αρχή υπέροχα!Δεν ξέρω αν έχεις σχέση με ποίηση και συγγράμματα, αλλά το ΄χεις το γράψιμο!
    Πολύ όμορφα ηλιοβασιλέματα είχε τ΄ όμορφο βιντεάκι σου απ΄ τη μια άκρη της Στερεάς Ελλάδας!Κι απ΄την άλλη άκρη(Λευκάδα) βέβαια δεν πάμε πίσω!
    Να ΄σαι καλά Μαρία που μου ΄μαθες αυτό το κομμάτι!Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου κάνει εντύπωση που δεν το ξέρεις. Είναι πολύ παλιό.
      Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

      Καληνύχτα.

      Διαγραφή
    2. Θα ΄ναι φαίνεται που δεν άκουγα συχνά τα "ξύλινα σπαθιά"!Και να πω πως δεν έχω μεγάλη γκάμα σε μουσικά ακούσματα!Ήταν υπέροχο πάντως!Άσε, Μαρία γίνεται χαμός απ΄ την ελληνική μουσική!Τι να πρωτοακούσω..!
      Καλή συνέχεια να ΄χεις σ΄ όλα τα είδη μουσικής!Μ΄ αρέσει το ιστολόγιό σου και βλέπεις πως έχω γίνει πιστός!Με καλόμαθες τώρα και δεν ξεκολλάω..!χαχαχα!

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.