Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Μάτια μου.


Παράπονό μου, των ματιών μου το μαύρο.
Των χεριών μου το μετάξι, του κορμιού μου η ηδονή.
Του φευγιού σου η πίκρα, τις νύχτες μου κυβερνά.
Της αγάπης σου η γλύκα, τις μέρες μου γεμίζει.
Έλα να σε κοιμίσω στο στήθος μου,
να σε τραβήξω από την ξένη γη,
να χαθείς στο ατέλειωτο της πατρίδας μου.
Και όσο μπορείς ακόμα και μ΄αγαπάς,
όσο μπορείς ακόμα να με νιώθεις δίπλα στο μαξιλάρι σου,
έτσι σπουδαία θα μπλέκονται οι ζωές μας,
νιώθοντας τις ώρες υπέροχα να γεμίζουν την μοναξιά μας.
Μάτια μου, σ΄ αγαπώ.


Μέσα στις λίμνες των ματιών μου,
σαν των Ιωαννίνων δυο,
φάντασμα η κυρά Φροσύνη,
να πνίγεται κι εγώ να ζω.

Μάτια μου, μάτια μου,
λιμνοθάλασσες καθρέφτες,
να περνάς, να κοιτάς
και να βλέπεις ποιοι είν' οι φταίχτες.

Στις θάλασσες των ομματιών μου,
σαν του Ευξείνου Πόντου δυο,
πέσε να δροσιστείς μωρό μου
και μη φοβάσαι εγώ είμ' εδώ.

Μάτια μου, μάτια μου,
λιμνοθάλασσες καημένες
να βουτάν' οι καρδιές
και να βγαίνουν στεγνωμένες

Στίχοι - Μουσική: Ορφέας Περίδης
Εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.