Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Το σκάκι.

Σαν στρατιωτάκι που προστατεύει την βασίλισσά του.
Χωρίς να ρωτά, έτσι χωρίς σκοπό.
Χωρίς να ξέρει το τέλος.
Μόνο μπρος, σαν να μην υπάρχει γκρεμός.
Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Έτσι και 'μεις θα σταθούμε μπροστά.
Θα παλέψουμε για μια θέση πλάι της.
Θα ονειρευτούμε ένα θάνατο για 'κείνην.
Θα πέσουμε στα πόδια της για ένα βλέμμα.
Και έτσι αποκαμωμένοι, 
ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,
έχοντας νιώσει σπουδαίοι,
θα πεθάνουμε δίχως λόγο.


Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος

7 σχόλια:

  1. Υπέροχο τραγούδι..Σ'ευχαριστώ που μου το θύμησες είχα καιρό να το ακούσω!Την καλησπέρα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μμμμ...

    Σαν να μην υπαρχει αυριο...Ετσι αγαπαμε και πεθαινουμε. Προχωραμε χωρις να υπαρχει γκρεμος και ερωτευομαστε χωρις αυριο. Μονο ετσι γινονται αυτα τα πραγματα για να εχουν νοημα και παθος.

    Υπεροχο το τραγουδι! Φιλια πουλια πετουνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χωρίς γιατί και πρέπει. Έτσι απλά συμβαίνει, χωρίς σκοπό.
      Και είμαστε τυχεροί που μπορούμε να νιώθουμε αυτόν τον θάνατο.
      Σε φιλώ γλυκά όπως πάντα.

      Διαγραφή
  3. απαισιόδοξο το τέλος των στρατιωτών...μήπως και ο πόλεμος είναι κάτι αισιόδοξό;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.