Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Τι να 'ναι αυτό;

Μικρές, φτωχές και μόνες.
Στιγμές ακριβές και ατελείωτες.
Θέλω, αναζητώ, λαχταρώ.
Λέξεις που να γεμίζουν το άσπρο χαρτί.
Δυνατές, γλύκες, αδιέξοδες.
Αισθήσεις ξεχασμένες.
Φτερουγίσματα, υποσχέσεις, φιλιά.
Νύχτες ζωντανές και γεμάτες.
Δυο άγνωστοι στην βραδινή δροσιά.
Στην βροχής την μυρωδιά.
Ξημερώνοντας με ένα δάκρυ.
Αναζητούν αυτό που τους ενώνει.


Τι να 'ναι αυτό που μας ενώνει,
κάτι μας φτιάχνει ή μας πληγώνει
κάτι μας ρίχνει ή μας σηκώνει,
τι να 'ναι αυτό που μας ενώνει.

Κάτι θα υπάρχει που μας ενώνει
κάτι που αρχίζει και τελειώνει
κάτι που λάμπει και μας θαμπώνει
κάτι θα υπάρχει να μας ενώνει.

Με σένα εδώ κάτι με ενώνει,
κάτι που αντέχει και δεν τελειώνει
που όλο σωπαίνει μα περιμένει
σε σένα εδώ κάτι με φέρνει.

Στίχοι: Γρηγόρης Κλιούμης
Μουσική: Γρηγόρης Κλιούμης
Εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

4 σχόλια:

  1. Παρακολουθώ καιρό τώρα τις μουσικές επιλογές σας και μου αρέσουν όλες ανεξαιρέτως.
    Επειδή έχω κι εγώ το μικρόβιο, να τι μου ήρθε πρώτο στο μυαλό:

    http://www.youtube.com/watch?v=cHla5HbDJQ4

    Με το καλό και στα επόμενα εκλεκτά τραγούδια!!

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια και για το τραγούδι.
      Καληνύχτα.

      Διαγραφή
  2. Και καπου εκει χαθηκαμε και βρεθηκαμε παλι.
    Και ειναι λες η τυχη που φερνει τους ανθρωπους κοντα η η μοιρα?

    Μπα δεν νομιζω. Ολα αυτα ειναι τοσο πεζα αν τα δεις. Δυο δρομοι που συγκλινουν και ενωνονται μια νυχτα, και μενουν εκει να υπαρχουν, σαν να μην υπαρχει συνεχεια του ταξιδιου.

    Και ειναι που μου αρεσει τοσο πολυ αυτη η ιδεα της μονιμης στασης, σαν ολα να κυλουν γυρω σου αλλα εσυ να αδυνατεις να τα ακολουθησεις επειδη εισαι εγκλωβισμενος στο σημειο της τομης των δρομων. Λες και τιποτα δεν εχει σημασια, λες και θες να εισαι αιωνια εγκλωβισμενος στο τωρα.

    Υπεροχο το τραγουδακι. Τα φιλια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που ένωσε τους δύο δρόμους είναι μόνο η αγάπη και αυτή θα τους κρατήσει δεμένους για πάντα. Και αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που η ζωή μας χρώσταγε από χρόνια.
      Αυτή στάση ας γίνει διαδρομή και ας μην φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας. Δεν με νοιάζει.
      φιλιά.

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.